Her gece yatmadan iki poz da olsa yoga yapmaya çalışıyorum. Hem bedenime iyi geliyor hem zihnime. Bunlar dışında da bedenim aracılığıyla kendimi gözlemlemeye fırsatım olmuş oluyor.
Geçen akşam matın üzerindeyken bedenimin bu aralar ne kadar kapalı ve kasılmış bir şekilde var olduğunu fark ettim. Yoga yapsam da bedenim öyle rahatça açılmıyor, günler geçiyor ve bir ilerleme kaydetmiyordum sanki. “Neden yapıyorum ki o zaman?” diye sorgulamaktan kendimi alamadım, biraz da umutsuzca sıkkın hissettim. Ve bam! O an yine bir aydınlık etrafımı kapladı! Önce, bu aralar gündelik hayatımın içerisinde de aynen bu şekilde aceleci ve sabırsız tepkiler verdiğimi fark ettim, hemen ardından da kendimden, bedenimden ne kadar haksız beklentiler içerisinde olduğumu gördüm.
Hiçbir şey bir günde olmuyordu. Bence son dönemlerde gezegenimizde insan hastalığı bu: Her şeyin hemen olmasını istemek ve beklemek! Emek, sabır, sebaat, disiplin; bunlar artık insan için eski moda gibi duran fakat hala hayatımızda ilerlememiz için en kilit noktalar. Unuttuk, unutuyoruz. Hatırlıyorum, sonra yine unutuyorum. Sonra aynı döngü yine ve yine. Hep söylediğim gibi: İnsan olmak da tam olarak böyle bir şey değil miydi zaten?
Hele o koca koca yüksek kale duvarları gibi gökyüzüne sonsuz uzanıyormuş gibi duran beklentilerimize ne demeli kendimizden?
“Bu işi hemen halletmeliyim, yoksa aptalım” inancı altlardaki artık çok sıkmadı mı yahu? Artık yetmedi mi? Vallaha bana yetmemiş herhalde ki, her defasında yakalıyorum o koskoca duvarları ve altında ezilme hissimi. Ezildiğim an eğer gözüm, kalbim açıksa, hatırlamam çok uzun sürmüyor neyse ki. Fakat eğer ki bambaşka zihinsel mevzularla meşgulsem o sıra, vah halime. Sonrası bildiğiniz gibi… Gelsin kendime karşı öfke, hayal kırıklığı vb.
Neyse geçmişe göre bu döngüden çok daha hızlıca çıkıyorum çok şükür ki bu çok iyi bir şey!
Aferin Gamze!
Ne yapıyorduk? Yolumuza dolu dolu, bol bol aferinler serpiştiriyorduk. Aman ha, bunu atlamayalım. Ben bunu size fırsat buldukça her defasında bize hatırlatacağım.
O akşam poz içerisinde aceleciliğimi fark ettiğim gibi bir nokta daha fark ettim. Pozun içerisinde dururken bağ dokularımın esnemesinden dolayı o germe işlemi canımı yakıyordu bazı anlarda. O can yanmasından bazen aynı hızda “kaçıyor”, bazen “inat” ettiğim için duruyor, bazense o hissi “kapsamaya” çalışıyordum. O sırada verdiğim tepki ne ise birebir hayatın içinde verdiğim tepkiyle eşleşiyor oluyordu. Bu defa da yine paralel gitmişti. Çılgınca kaçma isteği her yerimi kaplamıştı! İşte yine! Bu aralar hayatımda da tam olarak zor gelen anlardan aynen bu hızda kaçmak istemiyor muydum? Nasıl bir aynaydı bu an?
Şu yoga matı garip yer. Hocam Berivan Aslan Sungur yoga matını hayata benzetir. “O matın üzerinde kendinde ne görüyorsan, unutma ki aynısını hayatının içerisinde de yapıyorsun” der.
Tüm bunlar neden mi önemli? Hayatı daha bilinçli yaşamak için. Bir şeyleri değiştirmek istiyorsak eğer, şikayet ve kurban rolleri yerine yapılacak daha yararlı şeyler var: Öncelikle kendi tepkilerini, hislerini fark etmek gibi. Sonrası malum. Fark ettikten sonra ancak insan onun kendisine hizmet edip etmediğine bakıp ona göre daha sağlıklı, kaliteli hayat yaşamak adına elinde o aydınlık anıyla ilgileniyor.
Tüm bu anlarım, yazdıklarım iki poz içinde çıkıyorsa gerçekliğime, yoga insanın kendi hallerini izleyebilmesi için müthiş bir araç, bunu söylemek isterim.
Sonra da “Kendinize bir iyilik yapın ve şans verin, deneyin” derim. Hele ki şu an hayat bu anlamda çok kolayken ve her şey online’ken.
Berivan’ın online dersleri yakında Salı akşamları başlayacak sanırım. Ben tüm hevesimle beklemedeyim. İlgilenenlere, merak edenlere çokça tavsiye ederim.
Belki bu satırların dışında yogada derslerde de kesişir yollarımız.
Neden olmasın?
Nice aydınlık yollara.
Sevgiyle…
İlginizi çekebilir: Merkezlenmek neden önemlidir: Zihin, ruh ve bedenin aynı hizada olduğu anlar yaratmak