“Yine de beddua edemem sana, Allah ne mutluluğun varsa versin.”
Özdemir Asaf
Yazılarımı takip edenler beni bilirler ki genel olarak her Şubat ayını tüm ay boyunca sadece aşk hakkında yazarak tamamlarım. Bu Şubat için sizlerle paylaşmak istediğim farklı duygu ve düşüncelerimden dolayı bunu biraz farklılaştırabilirim, ama şu anda yine konumuz, içten geçen yazı konumuz (!) döndü dolaştı ve işte “aşk” konusuna geldi çattı…
Aşka dair ne var? Bu soru ilk aklıma vuran soru oldu şu dakikada, aşk hakkında yazmak diye içimden geçirdiğimde… Bugün etrafımda aşka dair ne var? Ne görüyorum? Ne göremiyorum (ne yazık ki!)? Ne görsem çok mutlu olurdum? Neden aşkı böyle ah ederek hatırlıyoruz bugünlerde? Biraz sizlerle bu konularda dertleşelim istiyorum bu yazımda…
“Aşka dair ne var?” diye sorsaydık sizi yoldan çevirip ilk neler söylerdiniz? Aşka dair gülen bir yüz var o kişi karşımıza çıktığında… Hatta hatırlamak bile yetiyor değil mi? Hani eski zamanlarda yıllarca görüşmezlerdi, savaşlar vardı, aileler vardı, hatta mektupla haberleşmek bile çok tehlikeliydi. Ama aşktı yani yaşanan, o gül yüzü bir kez olsun görebilmek için belki hayatını ortaya atmaktı, belki saatlerce karda yol gitmek, belki aç kalmaktı, belki ölümlerden dönmekti… Ama aşkı, aşka dair sevdiğinin hayali vardı… O yüzü görünce tüm dertler, tüm korkular, tüm son kez görmeden ölmeyeyim duaları bitiverirdi… Aşktı o, o hatırdı, o gönüldü, o gerçekti… Öyle bir günde görmediğinde daldan dala geçmeyen, yıllar geçse bitmeyen, hani eskilerde kalan “kara sevda” dediğimiz türdendi. O zaman aşka dair sevdiğinin hayali vardı…
Şimdi “aşka dair ne var?” diye sorsak size, ne derdiniz?
“Aşka dair ne var?” diye sorsaydık sizi yoldan çevirip ilk ne söylerdiniz? Gönül koymak yoktu örneğin aşkta… Başkasını sevdi diye, bırakıp gitti diye o an silinmezdi aşklar, silgi ile bir kerede siler gibi. Acısı yakardı, aşkından yataklara düşmek vardı! Mecnun vardı, aşkından dağları delmişti değil mi, kör olmuştu yollara düşmüştü… Leyla orada olmasa da Mecnun dağ gibi aşkıyla oradaydı… Leyla bir güzel söz söylemese de Mecnun kocaman kalbiyle oradaydı… Aşk vardı o zaman, aşka kırılması gücenmesi olmayan, sadece “olan” aşk vardı… Hem de gerçekten aşktı, o zaman aşk olan aşk vardı…
“Aşka dair ne var?” diye sorsaydık sizi yoldan çevirip ilk ne söylerdiniz? Zorluklara göğüs germek vardı, birlikte büyümek. Eskilerden hep hatırlarım, annemin annesi sevgili ninem 13 yaşında gelin olmuştu örneğin. Dedemdi aşkın başı sonu, düşünün dedem 21 yaşındaymış. İki çocuk birlikte hem büyümüşler hem de kendi çocuklarını büyütmüşlerdi… Zorluklar içinde, yokluklar içinde, göçler içinde, oradan oraya savrulurken, annesiz babasız kalmışken başarmışlardı bunu. Hem de bir gün bile diğerine of demeden…
Zamane aşklarına bakıp da yorum yapmayacağım ama işte o azamanlarda aşk vardı, “gönül bağı” vardı, “hakkını” bilmek vardı, “hakkı geçmek” vardı, “aile olmak” vardı, “aileyi ayakta tutmak” vardı değil mi?
Bugün aşka dair ne var, size sormak isterim? Ne var hayatımızda “Pınar bana sor ben daha başka şeyler görüyorum” diyebileceğiniz? Nerede o gerçek aşklar, o Instagram’da yaşanmayan aşklar, o bir günlük yanıp sönmeyen aşklar, o gerçekten hayatı biriktirmek olan aşklar nerede? Eğer burada diyeniniz var ise, bu konuda bir yazı daha yazacağım… Belki ben de o zamana kadar başka şeyler anlatıyor olurum aşka dair… Bugün sahip olduğum aşkla hayatıma giren tüm güzellikleri yazarım belki de buradan…
Her ne zamanda olursak olalım, kalbimizde gerçek aşk oldukça her zaman aşka dair anlatacak bir şey vardır! Yeter ki gerçeğimiz aşkımız olsun, yeter ki gerçeğimiz kalbimiz olsun!
İlginizi çekebilir: Güzelliğin en güzel hali: Sadelikle kendin olabilmek