Merhaba Z kuşağı,
Size Y kuşağından sesleniyorum. Umarım sesim geliyor.
Ben hayatımda dört büyük aşk yaşadım. Haliyle de dört büyük ayrılık acısı dönemim ve yasım oldu. Baktım sonuncuda ilk acımdan bu yana bir arpa boyu yol gidememişim, kelin kendi merhemi olsa başına sürerdi atasözünü de hatırlama misyonu yüklenerek, benim yaptıklarımı siz yapmayın yazısı yazmaya karar verdim. Umarım sesim hala geliyordur.
Öncelikle siz sıkılmadan hemen tarifi vereyim:
Bir ayrılığı atlatmanın en kolay yolu anıları metalaştırmadan kurtarmaktır!
Sesim hala geliyorsa şimdi bu cümleyi hep birlikte inceleyelim:
Atlatmak istediğimiz bir ayrılık, metalaştırdığımız şey ise anılar… Ne gibi anılar? Mesela sevgili ile izlenilen bir günbatımı ya da bahçedeki sarman kedinin birlikte sevilmesi… Bu ve bu gibi şarkısı yapılan çeşitli anlar. Resmen paket servis gibi algılanan ve ilişkiye atfedilen normal eylemler. Ama kedi sevmek sadece kedinin kendisini sevmek ya da günbatımı salt günbatımının kendisi olarak kalmayınca ürünleşmiş oluyor.
O halde, kediyi tek başınıza sevmeye, günbatımını tek başınıza izlemeye ve sevgilinizle yaptığınız her şeyi, eylemin kendisine odaklanarak tek başınıza da yapmaya devam ederseniz anılar anlamını yitirecektir.
Şimdi aranızdan birileri çıkıp, iyi de ben anıları Eternal Sunshine of The Spotless Mind’daki gibi kaybetmek istemiyorum diyebilir. Onlara, burada asıl amacın anıları kaybetmek değil, onların acı çektirme ve metalaştırdığımız ölçüde bize yoksun hissettirme potansiyelini kaybetme olduğunu hatırlatırım.
Ben aşk romanları, filmleri ve aşk içeren bilimum başka şeyle büyüdüğüm için aşklarım da ayrılıklarım da hep büyük büyük oldu. Yukarıda da bahsettiğim gibi dört büyük aşk yaşadım. Şimdi size onları kısaca anlatıp, siz sıkıntıdan kaçmadan yazıyı sonlandıracağım sevgili Z kuşağı.
Beyaz Dönem: En saf dönemimdi. Her şeyi yeni öğreniyor, ilişkide bebek gibi emekliyordum. İçimde çiçekler açıyor ve tüm şiirleri, şarkıları bu aşk için yazacak gibi büyük bir enerji biriktiriyordum. Erkek arkadaşım yurt dışına taşınacağını söylediğinde uzak ilişki gerçeği ile karşılaştım ve dünyalar başıma yıkıldı. O gidince ve ayrılık gerçekleşince de sanki babam annemi terk etmiş gibi hissettim. Kendimi babamla ilişkimi çözmeye çalışırken buldum. Ne zaman babamı metalaştırdım ilk ilişkimin ayrılık acısı da dindi. Bu ilişki olaylarının aslında o kadar karşı tarafla değil de ailemizle ilgili olduğunu da o zaman kavradım.
Mavi Dönem: İlk ayrılığımın acısı bende ilk kesik yarası bıraktığından hayal kırıklığı dönemim başlamıştı. Buruk ve temkinliydim. Terapi görmeye başlamıştım ve bu sebeple sadece bana iyi davranacak bir erkek seçme yolundaydım. Bu anlamda da takriben 9 yıl bana gerçekten prenses gibi davranan birini seçtim…Ve canına okudum. Tüm güvensizliklerimin faturasını tek tek onun şefkatli kollarına çıkararak… O benden bıkıp başka bir kadına gidene dek de bu vergileme iç sistemimi korumaya devam ettim.
Kırmızı Dönem: Artık 30’larıma varmıştım ve kadınlığımı baştan keşfettiğim bir dönemdi bu. O zamana dek hiç tipim değil sandığım bir adamla ani ve tutkulu bir ilişkiye başladım. Demek ki artık beklentilerim ve önceliklerim farklıydı. O beklenmedik tutkuyla da adamın arkasından Amerika’ya gittim. Dolayısıyla ayrıldığımızda Türkiye’ye döndüğümüz için ve Amerika’ya zırt pırt gitmem zor olduğundan anıları silmem kolay oldu. Cebimde kadınlığımın bilgisi kar kalmış olarak ama ayrılık sonrası o kadınlıkla ilgili bilinçdışı kendimi biraz da cezalandırarak çıkmıştım ilişkiden. Biraz daha büyümüş hissederek…
Siyah Dönem: Tüm ilişkilerden biraz darbe yemiş ve babası da kalp krizinden ölmüş bir genç kadın olarak çıkınca, benimle evlenmek ve benden çocuk yapmak isteyen ilk adama doğru hızla yelken açıp, ilk fırtınada alabora olduğum dönem de işte bu dönem. Siyah çünkü cenaze, yas ve matem rengi biraz da… İçimde biriktirdiğim tüm toksikliklerin üstüne toprak atmak istediğim bir ayrılık dönemi ile diğer üç erkek arkadaşımdan daha kötü bir erkek arkadaşı ben nasıl seçebilirsin gururu arasında dalgalanıp durdum. Sanki diğer dönemlerden hiç ders almamışım gibi bir deneyime soyunduğum için kendime siyahı ve görünmemesi yakıştırdığım son dönem. Artık buradan ya yok olurum ya da küllerimden doğarım dediğim…
O halde Z kuşağı siz siz olun böyle renkten renge atlamamak için anıları ve acıyı metalaştırmadan hayata bol yeşile, bir de maviye tutunarak devam edin.
Yeşil ve mavi ilhamım da yazıyı yazdığım Gökçeada tatilinden esti. Burada gördüğüm yegane renkler onlar ve hayatın ta kendisi gibi capcanlı! Zaten tabiatın ekstra bir boyaya veya boyanmaya hiç ihtiyacı yok. O, olduğu gibi gerçek ve deneyimlenmeye açık.
İlginizi çekebilir: Ne kadar “Kendine Ait” sorgulaması yapan bir kitap