“Sahi nedir sevmek? Bir muma ateş olmak mı, yoksa yanan ateşe dokunmak mı?” – Şems-i Tebrizi
Aşk ve şart… Birbirinden “şartsız” uzak iki kavram gibi düşünebiliriz değil mi? Başlığı okuduğumuz zaman rahatsız bile olduk… Aşkta “şart” olur mu? Eğer şart olursa aşk olur mu? Şarta bağlı olduğunda aşkın adı kalır mı? “Evet, ben şartlı aşk istiyorum” dersek yanlış olur mu? Şartı sevmek doğru olur mu?
İşte ben bu yazımda hepimizin son dönemde çok sıkça gördüğü örnekleri bir yorumlayalım istiyorum. Ama kendimiz için diğer kişilerin yaşadıklarından bağımsız olarak. Hepimiz bugüne kadar âşık olduk kendimizce. İlişkilerimiz oldu. Belki ilişkilerimizin en başında henüz duygular “çağlar” iken fazlaca fark etmedik; şart yoktu…
Sonra zaman geçti, biz değiştik ve ilişkimiz de değişti. Sevgi değişti, aşk değişti. Artık bazı şeyler şarta bağlanmaya başladı. Biz ancak X olursa zevk almaya başladık. Sadece Y olduğu durumda “seven” kalabildik. O kişi beklentilerimizi “karşılarsa” ben de onunkileri karşılarım dedik. “Karşılıksız” sunduğumuz sevgimiz kalmadı, sevgimizi sunmak için önce “karşıdakinin” sevgisini görmemiz gerekti. Veya “incinir” hale geldik; “eskiden sen böyle değildin, beni daha çok severdin” dedik. Diğerini yargıladık, ne yaptığına ve hatta “nasıl seveceğine” bile karıştık…
Evet, bunların hepsini eminim ki hepimiz yaptık… Ben son dönemde özellikle etrafımda çokça gördüğüm bir kavramı sorgulamak istiyorum; peki aşkta “şart” olur mu? Kendim de şu anda bu konuda oldukça “zorlu” günler geçirmekteyim aslında… Yani karşımızdaki de “bizi sevecek” diye sadece sevebildiği durumda mı aşk “gerçekten” aşk olur? Aşkın en büyük “olur” şartı ancak karşılık görebilmek midir?
Evet, bir de karşılık gördüğümüz durumlara bakalım, karşımızdaki kişinin bizi sağlam yani sağlıklı halimizle sevmesi. Örneğin, şöyle bir örnekle karşılaştık, çok sevdiğimiz kız arkadaşımız bir gün karşımıza geçti ve bir hastalığı olduğundan bahsetti, bu hastalık hayati tehlikesi olan bir hastalık olsa ve gelecek zamanda onu çok sevsek ve yataklara düşebileceğini bilsek yine de bu ilişkiyi devam ettirebilir miydik? Bunu düşünmek için zaman ister miydik?
Böyle bir örnekte “aşk” varsa “düşünmek” için zaman istemek gibi bir kavram olabilir miydi? Yani eğer bir aşk gerçekse, o insanın “iyisi” ve “kötüsünü” ayırabilir miydik? İyi halini sevebiliyorken kötü halini sevemeden durabilir miydik?
Eğer “şart” yok bu sadece bir seçim tabii düşünmek hakkımız olacak diyorsak, düşündüğümüz nedir? Düşündüğümüz; bu insanı iki ayağı yere basarken, benimle gelebiliyorken ve henüz “bitmemişken” seviyorum, istiyorum. Ama bunu yapamadığında, benim yanımda olamadığında, yatalak kaldığında belki kendi kendine yemek bile yiyemediğinde “hayır” sevemeyeceğim… İşte sorumuz “aşkın” ağzından gelsin? Aşk bu paragrafın “neresindedir?”
Bir örnekle açıklamak istiyorum, evliliğimin son döneminde beni her ne kadar çokça üzen olaylar yaşamış olsam, belki çok kırılmış, belki çok incinmiş belki de hayatımda hiç olmadığım kadar kendimden uzaklaşmış hissetsem de, gerçekten çok âşık olduğum adama her şeye “rağmen” onunla yepyeni bir hayata başlamayı önermiştim…
Gözüm her ne yaşamış olursak olalım, gelecekte “olası” başka üzüntüleri, tehlikeleri belki ilişkimizi yine ayrılığa sürükleyebilecek huzursuzlukları, kavgaları, aldatılmış olmayı hiçbir şeyi görmemişti. Ben aşık olmuştum, bunun “şartı” yoktu… O an ne kadar çoksa, sonrasında da öyle olacaktı ve o aşk bir kişiye X olursa olacak, Y olursa olmayacak bir şey değildi…
İşte bu yüzden aşk “şartsız” olmayı sever… Eğer bir ilişki bir duygu gerçek aşksa bunun önüne şart koyabilmek mümkün müdür? Her ne yaşarsak yaşayalım, o gücü “içimize” zerk etmeyen bir duygu gerçek aşk olabilir mi? A durumu olduğunda var olan sevgi, B olacak olursa “bize vaat edilmiyorsa” bu gerçek bir ilişki olabilir mi? Eğer aşk varsa “şartlar” değiştiğinde, “pes etmek” bu kadar kolay olabilir mi?
Aşk “şartlara” bağlı olarak vazgeçebileceğimiz bir kavram mıdır? Bugün şartlar el verirken “aşığım” diyebiliyorsak şartlar değiştiğinde bu aşk bir günde bitebilir mi? Bunu diğer bir kişi dış etkenler belki yıllarca görmemek belki hayatımızda bir kere bile kavuşamamış olmak veya halen söylenmemiş onlarca söz paylaşılmamış onlarca an “değiştirebilir mi?”
Aşka “şart” konulabilir mi? Bir anlaşmaya “şart” düşer gibi bugün aşk gerçekten aşksa, X anında varsa, Y anında başka olacak denilebilir mi? Bunda, anlaşmamızın şartlarına bağlı kalmak gerekirse ve o şartlar değiştiyse “gerçeklik nerededir?”
İşte bu yüzden, aşk “şartsız” olmayı sever, koşulsuzdur, uçsuzdur, bucaksızdır, sınırlara değmeyendir, hayat değişse de değişmeyendir, var olduğunda yok olamayacak olandır, yok olması mümkün olmayandır, X haline göre şekil almayandır, her ne olursa olsun adeta uçsuz bucaksız yeşilliklerle yol alan yaban bir at gibi “özgür” olandır… Aşk eğer gerçekse “şartı” sadece kalptir ve size ait olan o güzelim kalpte başlar ve yine orada biter…
“Gerçek” aşkın “kayıtsız” ve “şartsız” sizi bulması dileklerimle…
İlginizi çekebilir: Her yaşta ve her anda: Aşk benzersiz olmayı sever