Yoga, nereden baksan 18 senedir hayatımda. Özde’yi anlamama ve dönüştürmeme yarayan en muazzam yöntemim, pusulam oldu.
Bence yoganın en sihirli yanı; onu sadece fiziksel bir hareket sanıp, iyi geliyor diye yoga stüdyolarını aşındırırken bir anda sizinle derin bir düzlemde çalışmaya başlaması.
Bazıları için hikaye burada başlar ve burada biter. Ama bazıları için bu yol, tavşan deliğinin derinliklerine kadar uzanır.
Benim hikayem de öyle başladı.
Yola ilk çıktığımda, yoga hareketlerinin adeta bağımlısıydım. İlk derslerde bedenimin yapabildikleriyle ne kadar övündüğümü anlatamam. Yanımdaki, önümdeki kişilerden “daha iyi” olduğum için kendimle gururlanırdım.
Ama yoga sadece bu değildi.
Eğitimler birbirini kovalarken bunu anlamaya başlıyordum; fakat gerçekten idrak ettiğimi hiç sanmıyorum.
Hayat, beni ölümle yaşam arasındaki o dar kavşaklardan geçirdi -ve orada yoga, yaşam kaynağım oldu.-
(Ah, arkadaşlar, herkese idrakın kolayca gelmesini dilerim.)
O kavşaklardan geçerken her şeyin darmadağın oluşunu izledim. Altımdaki zemin sallanırken, gerçek pratik paraşütüm oldu. O paraşütle geçtim karanlıklardan, yine onunla yeniden yere indim.
Sonra… Soğan kabukları gibi kendimi bir bir soymaya başladım. (Halen de bu yoldayım!)
Bu şekilde olmasını istemiyordum, bazı geceler bunu ben istemedim diye az ağlamadım belki ama her bir kabuğu zarafetle soydum. Çünkü artık ok yaydan çıkmıştı. İleriye adım atmam gerekiyordu.
Beni tanıyanlar bilir; yoga pozlarının içindeki kuralları hiç sevmezdim. Özgürlük yogasının aşığıydım. Ama kabuklar bir kez soyulmaya başladı mı, tutunduklarım da gidiyordu.
Ve bir gün… Yoga’nın gerçek kökleri hayatıma girmesine izin verdim. Bu konuda da çok katıydım! Hindistan’ın kadim bilgeliği yaşamıma akmaya başladı. İşte o andan itibaren her şey anlam kazandı.
O, anlam köküm oldu. Bu benim dediğim her şeyi yeniden değiştirdi.
Seneler önceki fotoğraflarıma baktığımda, o genç kızın yürüdüğü yollarla gurur duyuyorum. Gördüğü her şeye rağmen, yürümeye devam ettiği için… Ona baktıkça kalbimde hafif bir meltem esiyor.
Çünkü o kızın içindeki aşk sayesinde bugün buradayım. O aşk büyüdü, filizlendi.
Şimdi en çok aşık olduğum şeyi anlatıyorum.
İçimde yetişen bu filizlerin, başkalarında da yeşermesi umuduyla çalışıyorum.
Bugün benim için yoga; etiketlerimi bıraktığım, aynı okyanusta yüzdüğümüzü hatırladığım ve o’ndan hiç ayrılmadığımın büyük idrakın pratiği.
Fiziksel pratikten, hiç olmadığı kadar keyif alıyorum. Ama artık onunla bir yere ulaşma çabam yok. Araç olanı amaç yapma eğilimim dönüştü.
Kalbinizi dinleyin.
Size iyi gelen yöne doğru attığınız her adım, zaten sizi kendi yoganıza yaklaştıracaktır. Yoga’nızda evinize dönüş yolunuz saklı.
“Yoga” dediğimiz şeyin idrakına ulaşmak için koşmayın. Başkasının pusulasını kendinizin yapmayın.
Hepimiz farklıyız. Hepimize iyi gelen şey de çok farklı.
Başkası gibi yolu yürümenize gerek yok!
Kimimiz yazı yazmayı sever, kimimiz dans etmeyi, kimimiz suya dalıp yüzmeyi…
Herkesin yogası kendine.
Sana ne iyi geliyorsa… Özünün gerçeğiyle hareket etmeni sağlayan, seni yaşamla “bir” hissettiren her ne varsa -işte o senin yogan.-
Bu yüzden benim yolumun böyle akması, seninki de böyle olacak anlamına gelmiyor. Yaşam, sürekli gelişiyor, değişiyor.
Kalbinizi titreten yoganızı bulun. Ve bilin ki o bile değişecek.
Hayat, yeri geldiğinde “biliyorum” dediklerini yakma cesaretinde saklıymış. Çünkü gerçek dönüşüm, tavşan deliğinin derinliğinde başlıyormuş.
Nazikçe bir kazı yapar gibi kendinize sormaktan çekinmeyin: Şimdi nereye? Ne yaparsam bu an daha keyifli, daha coşkulu olur?
Ve içinizdeki ses belirginleştikçe, adımlarınızı aynı zarafetle atın.
Burası sizin yaşam kaynağınız.
Burası sizin yoganız.
Burası her düştüğünüzde yeniden doğacağınız yerin ta kendisi.
Burası aslında eviniz.
İlginizi çekebilir: Her zaman yeniden başlayabilirsin