Selam herkese yeniden. Nasılsınız?
Uzun bir aradan sonra bir kere daha merhaba demek istedim. Covid’di, yakınlarımızdan hastane, haberler, ilaç, son durum derken tek odak noktam benim de buralar oldu birçok insan gibi. Bitmeyecek gibi gelen bir bekleyiş, endişe hali ve korku maalesef. Hal böyle olunca da ayrı kaldık bir süredir. Çok şükür şimdi çevremde herkes daha iyi, sizin de hastalarınız var ise tez zamanda sağlıklarına kavuşmalarını dilerim.
Yoğun süreci atlattım şükür ama daha sonrasında fark ettim ki beraber dans etmeyi çok ama çok sevdiğim kelimelerim bitmiş. Yazılarımı takip edenler, bilirsiniz: Ben hep hayatın içinde, günlük hayatın akışında, arkadaşlarımla, ailemle iletişimlerimden, sokaktaki simitçiyle yaptığım pazarlıktan, yürüyüş yaparken baş selamı alıp verdiğim yabancılardan, bir restoranda hiç ummadığım bir diyaloğa girdiğim bir garsondan beslendim hep bugüne kadar. Çok kişi farkında olmadan ışık yaktı hayatıma. Ben de o ışığı elimden geldiğince hepimizi aydınlatması niyetiyle buradan kelimelerim aracılığıyla paylaştım. Seneler içerisinde birbirimizi tanıdık, anladık, konuştuk, dertleştik, sizlerden hep çok kalpten, çok samimi, belki kimseye açamadığınız ama benimle paylaştığınız geri dönüşler aldım. Aldım ve hepsini kalbime koydum.
Evlere kapanınca hayatın içinden birbirimize dokunuşlarımız kesildi; şaşırdık. Dünyaca daha ıssız bir noktaya gittik ve kendi içimize kapandık. İlk şoktan sonra ortaya zoom çıktı bir anda, popüler oldu. Bağ kurma ihtiyacım o kadar yoğundu ki sırf bu sebepten girmediğim, almadığım eğitim kalmadı bugüne kadar. Yüz yüze yapamasam da ekran başından birilerine dokunmak, ortak bir alanda, ortak paylaşımlarda bulunmak ıssızlığımı biraz olsun aldı benden. Oralardan da çok güzel besleyebildim kendimi. Yüz yüze olmasa da nefis insanlarla tanıştım, alan paylaştım ve hayatımın içinde insan, iletişim olmaya devam ettikçe de bugüne kadar devam edebildim sizlerle buluşmaya.
Neredeyse 1,5 sene oldu ve bilgisayar başından yaratılan alanlar beni yormaya ve tatmin etmemeye başladı. Durdum ben de. En iyi yaptığım şeyi yaptım; durdum ve uzaktan baktım neler olduğuna.
Bir süredir yalnızım kendimle. Evimdeyim. 2-3 yakın dostumla diyalog halindeyim. Tüm sosyal medya hesaplarımı da kapattım, sadece kitap okuyorum. Kitaplar vasıtasıyla başka dünyalara, zamanlara yolculuk etmek bana en iyi gelen şey son zamanlarda. Böyle olunca da bu iletişimsiz ve yeniden ıssızlık halimde bir baktım ki benim söyleyecek bir şeyim kalmamış. Belki de alışageldiğimiz şekilde söyleyecek bir şeyim kalmadı desem daha sağlıklı bir açıklama olur. Canım Başak içinde yaşadığım bu dönemi bana benden daha iyi anlattı. Başak’ın sözleriyle:
“Sanki o büyük bilgiler eridi, gitti, bitti. Önemi de yoktu ama bir yerlerimize de yerleşti, küçücük oldu ve artık çiçek sulamanın mutluluğu yanımda, gibi bir his. Kesinlikle zorlama dönemi bitti.”
Bazen bazı şeyleri de kabul etmek gerekiyor. İlla yazayım, söyleyeyim diye zorlasam ben, ben olmam. Yazılarım, sizlerle paylaştığımız duygularımız gerçek olmaz. O sebeple olanı olduğu gibi kabul etmesi, tutunmaması, tutunmakta ısrar etmemesi ve akışa kendisini güvenle bırakması lazım insanın. Bunları hiçbiri kolay şeyler değil, zaten 5 senedir burada hep beraber konuştuğumuz şeyler ama bilgiler hayatın içinde pratik ettikçe değerleniyor, hakkını buluyor. Bu sebepledir ki 5 senedir her hafta Salı sabahları çok sevdiğim Uplifers aracılığıyla olan buluşmalarımız son buluyor. Hiçbir şey demeden gitmek istemedim; bana da size de haksızlık olurdu bu.
Bundan sonrası için kendi hayatıma yönelik kararlarım var tabii:
Mesela artık neden, neden, neden her şeyi didiklemektense hayatı daha basit yaşamaya karar verdim. Geçmişe bakıp sebep dehlizlerinde kaybolmak yerine önüme bakıp hedeflerime yürüyeceğim.
Biri değil, kalabalık olmak istiyorum ben artık. O büyük büyük beklentileri olup, o yarattığı beklentilerin altında ezilen “biri”ni seve isteye bırakıyorum. Sıradan, öylesine olan kalabalığım ben ve bu son zamanlarda bana en iyi gelen şey! Bu kendimden vazgeçmek falan değil, yanlış anlaşılma olmasın. Aksine, yüklerden arınmam, hafiflemem, artık aldığım nefesleri hissedebiliyor olmam demek. Biri olmadığım, olamadığım ve olmayacağım için de artık ben, ben, ben demeyi bırakıyorum. Ne çok ben demişim, “ben”de kaybolmuşum meğer. Çok yormuş beni; o inşa etmeye çalıştığım ama hiç bana ait olmayan ben.
Artık başımı kendimden kaldırıyorum ve çevreme bakıyorum. Etrafımda herkes iyi mi, nasıl, bir ihtiyaçları var mı, benim yapabileceğim bir şey var mı? Bu bana en iyi gelen ilaç oldu! Afrika’daki kıtlık sorununa çare olamayıp, hiçbir şey yapamayıp evimde tek yaptığım şey kendimi yiyip çaresiz hissetmek oldu bugüne kadar. Bıraktım şimdi koca koca şeyleri. Etrafıma, çevreme iyi gelmek bana yetiyor. Ama içimde bir yerde de biliyorum ki, küçük iyilikler, küçük dokunuşlar hiç ummadığımız şekilde büyür ve en ihtiyacı olan kişilerin hayatlarına da konar. En kalpten duam bu.
Bir de spora başladım. Son senelerde hayatımda hep spor var ama bedeni ciddi ciddi yormaktan bahsediyorum. Her akşam bacaklarında hissettiğin o tatlı kas ağrılarından bahsediyorum. Spor beni çok soyut ve zihinden yaşadığım hayattan alıp dünyaya indirdi! Minnettarım! Her gün yaptığım yoğun spor ve kas ağrılarım hayatıma müthiş bir haz kaynağı oldu! Yaşasın hareket, hareketli yaşam!
Hayatında bir sayfanın bittiğini hissettiğin an ısrar etmeden kapatabilmek hüzünlü ama sağlıklı olanmış. Seni dengede tutanmış.
5 senelik çok tatlı Uplifers serüvenim için başta Eda ve Merve olmak üzere tüm güzel ekibe çok teşekkür ediyorum! Bu 5 sene hayatıma en anlam katan alanı bana tuttuğunuz için sonsuz teşekkürler.
Hem ne belli başka platformlarda, başka formlarda yeniden buluşmayacağımız?
Öyle yepyeni şeyler olursa mutlaka hesabımı yeniden açar duyuruyor olurum (Instagram: @gmzbaytan).
Belki hayatın bir noktasında yeniden sesleniriz birbirimize bir yerlerden.
Hayat bu. Meraklı gözlerle hep bakmak lazım o hayata. Ben de öyle bakıyorum ve en sevdiğim soruyu soruyorum: Acaba bundan sonra kahramanımızı neler bekliyordu?
Hoşça kalın. Çok sevgiyle…
İlginizi çekebilir: Her şeye yetişemeyebiliriz: Telaşa kapılmadan yaşayabilmek