Bazı insanları çok sevdim. Hani onlar bunu pek görmeseler, duymasalar da çok. Aslında çirkin adamı sevmek gibiydi benimkisi, hani bir orman canavarını mağarasında gizlice ağlarken gören parmak kızın hikayesi gibi.
Onları fark ettiğimi gördüklerinde genelde hiddetlendiler ve beni öldürmeye çalıştılar. O zaman kaçacağıma daha çok sevdim! Döktüğü göz yaşlarından daha çok acıyorsa canı zaar!
Ölüm ne ki, önemli olan şu an olanı biteni keyifle izlemek, şahit olmak.
O koca devin dikenli ve sert sırtına, minik ellerle dokunmak.
“Üzülme, bak ben burdayım!”
“Sen de kimsin, parmak kadar boyunla ne cüretle bana merhem olabileceğini düşünüyorsun?! Hadsiz!”
“Senin parmağın kadarım ama bazen senden daha ağırım!”
Uçuşan kanatlarıma, küçük bedenime aldananlar, ayaklarına bastığımda çok ağladılar. Ağırım çünkü, çok ağır.
Duygularım ağır, sevgim ağır, karanlığım ağır…
Ama kötü veya çirkin değil!
Bu yüzden çirkin bir devi sevebilirim ya da kalbi taş olmuş bir huysuzu! Belki de kibirden kör gözleri ile herkesi köleye çevirmişleri… Çok severim hem de.
Sanırlar ki, dışarıya gösterdikleri kabuklarına, böbürlenmelerine, acımasız söylemlerine tutkunum!
Oysa zayıflıklarını severim onların, içlerinde titreyen hapsolmuş çocukluklarını. Dış kabuklarını görmem bile bazen, bu yüzdendir kendilerine olan bu inançlarını anlamam ve tedbirsizlikten ayaklarının altında ezilebilirim! Birkaç kere geldi başıma, öleyazdım!
Meğer kabuğunu seviyorum sanmışmış… Hiç bilmemiş, içindeki titrek ile arkadaş olduğumu, hiç görmemiş!
Ben de buna şaşarım işte!
Dedim ya, küçük olabilirim ama ağırım. Ama kendi ince kanatlarım taşır külçemi! Kendi kendime uçabilirim.
Onlara da öyle dedim; “Sen yürü ben minik minik uçarım yanından!”
Ama bir gün yoruldum! Öylece durmak istedim.
Taşımaya kalkanlar oldu evet. Ama… Ağır geldim.
Onlar gittiler, ben kaldım.
Sonra gün geldi, evrenin kantarı çıktı ortaya. En öne ben koştum!
Dedim ki, ey kantarcıbaşı, çok ağırım ben hem de çok! Ölç beni, gerekirse kes kanatlarımı ama hafiflet beni!
Herkes gitti yanımdan, ağırmışım meğer ben, taşınması zormuşum!
Kantarcı koca gövdesiyle yaklaştı bana doğru, gözünü iyice belerterek baktı pır pır uçan kanatlarıma!
“Bunlar gram etmez!”
“Ölç de bak! Dünyanın en ağır metalinden yapılmış onlar, tahmin bile edemezsin!”
Meraklandı kantarcıbaşı.
“Haydi o zaman çık kantara da görelim!” dedi.
Bir hevesle kondum kantarın kefesine.
Herkes heyecanla bekliyordu! Kim bilir kaç ton gelecektim!
Kantarcı bastı kahkahayı!
“Sen benimle dalga mı geçiyorsun! Kantarım varlığını fark etmedi bile!”
Dünyanın en ağır metaliymiş! Hahahaha!
“Senin kantarın bozuk! Tekrar ölç!” diye zıplamaya başladım kantarın kefesinde.
“Sana kim söyledi ağır olduğunu ufaklık?”
“Herkesler! Hatta birinin ayağına bastım, az kalsın ölüyordu. Çok bağırdı…”
“Sonra bir gün yoruldum, beni tam taşıyacaktı ki kolları yerinden çıktı! Meğer çok ağırmışım… Artık iyileşmek istiyorum kantarcıbaşı, bedeli ne olursa olsun! Böyle beni kimse istemeyecek!”
İşaret parmağını uzatarak;
“Gel bakayım buraya,” dedi.
“Yok çok ağırım, oraya konamam!”
“Sen gel, ben çok güçlüyümdür korkma!”
Tereddütle gittim kantarcının yanına ve usulca kondum parmağına.
Bir anda sendeledi kantarcıbaşı! Hemen havalandım korkuyla,
“Demiştim sana çok ağırım!”
Kahkahalarla gülüyordu kantarcı,
“Şaka yaptım gel!”
Kondum parmağına.
Gözlerinin içinde tüm bedenimin yansımasını görüyordum. Kanatlarımı çırpmayı bıraktım, tüm ağırlığımı koydum parmağının üzerine…
Düşük omuzlarım, ince kanatlarımla tümsek bir göz aynasından kendime bakakaldım. Ne kadar da küçükmüşüm…
“Bana bak küçük pırpır, neden inandıysan ağır olduğuna, şimdi aynı sebepten inan hafif olduğuna.
Neden inandıysan sevilmez olduğuna, şimdi aynı sebepten inan sevilebilir olduğuna ve sevildiğine…
Neden inandıysan layık olmadığına, hak etmediğine, şimdi aynı sebepten inan hak ettiğine!”
Gözlerim doldu, uçarak kondum burnuna kantarcıbaşının. Ata biner gibi oturdum burun kemerine.
“Peki ya birinin kolları koparsa yine ya da acıdan bağırırsa ayağına bastığım için?”
“O senin ağırlığından değildir ufaklık, o onun yarasındandır.”
Sen sevmeyi bildiğinde, içini dışını aynı anda görmeyi öğrendiğinde, ne ayağına basacaksın, ne de kollarına çıkacaksın. Çünkü ne yorulacaksın, ne de yanılacaksın…
Şimdi biraz dinlen, seni hep inandığın yanlışlar yormuş. Uyu, dinlen, uyandığında her şey çok güzel olacak!
Burnundan kalkıp kaşlarına tutunarak saçlarına tırmandım kantarcıbaşının. Şapkasının ucunu kaldırıp girdim yumuşaçık saç tarlasına. Attım kendimi üzerlerine,
“Ooh! Kıvırcık saçları çok severim, çünkü yaylanırlaaar!”
“Heey! Çok zıplama, kaşınıyorum!”
“Upps! Tamam, pardon!”
Yavaşça uzandım. Derin bir uykuya daldım. Rüyamda kantarcıbaşını gördüm. O da benim kadar küçük ve kanatlıydı!
“Ne yapıyorsun rüyamda, nasıl benim gibi olabildin?”
“Ben istediğim gibi olabilirim! Herkes gibi görünebilirim ama ne olduğumu asla unutmam!
Sen de unutma pırpır! Ne olursa olsun, kim ne derse desin. Unutma! Unutma!”
Uyandığımda, kantarcıbaşının kıvırcık saçlarının arasında değildim artık. Büyükçe bir kayanın üzerine bırakılmıştım. Önümde kocaman bir fındık tanesi!
Çok açım! hemen kollarımla sarılıp fındığa bir diş attım! Bu harikaydı!
Tam o sırada bir ses duydum!
“Hey, o koca fındığı tek başına mı yiyeceksin!?”
Benim gibi yüzlercesi uçuşuyordu etrafta! Aman tanrım!
İstemsiz bir çığlık attım, kendimi çimdikledim, kanatlarımı pırpırladım ve tekrar baktım! Bu gerçekti!
“Haydi gel, biraz uçalım. Uzak yoldan gelmişsin belli! Kim olduğunu yeni mi hatırladın?” diyerek güldü dudağının kenarı ile ve diğerlerinin uçtuğu yöne doğru yol aldı.
Arkasından uçarken, tekrar ettim içimden;
“Unutma, kim ne derse desin, ne olursa olsun!
Teşekkürler kantarcıbaşı, seni seviyorum!!”
“Ben de pırpır!” diye yankılanadı arkamdan bir ses! Gözleri gözlerime değdi kantarcının…
İlginizi çekebilir: Kayıp ruhlar kentine hoş geldiniz: Cevap ararken soruyu unutanların kenti