Yol arkadaşlarımız değişebilir: Hayatın akışını kabul edebilme becerisi

Her yol arkadaşı, illa hayat boyu bizimle olmayabilir! İster iş, ister sevgili, ister arkadaş ilişkileriniz olsun!

İlişkiler bir dans oyunu ya da suyun akışı gibidir. Akıyorsa takip etmek, sahip olduğumuz bağları kuvvetlendirir ve hayattan aldığımız tadı da değiştirir. Ama akmıyorsa ve akıtmaya çalışıyorsak sadece ızdırap yaratırız.

Uzun arkadaşlık ilişkilerinde bu yol arkadaşlığı düz çizgi değildir. Nasıl ki hayat siyah ve beyaz değilse, o da değişir ve dönüşür. Bazen kısa veya uzun aralar, arkadaşlık bağlarını yeniden kuvvetlendirir. Bazen ise uzun aralar, tüm dostluğu yıkar.

Her durum kendine özeldir. Bu yüzden iki kere iki dörttür gibi kesin bir yargıyla yaklaşmak imkânsızdır. Her durumda rehber, kalpte hissedilenlerdir.

Gerçek sevgi, karşındakinin karmasını değiştirmeye çalışmak için çırpınmak yerine, onu görüp, anlayışla kabul etmekte yatar.

Meşe ağacını, çınar ağacı yapmaya,
Ihlamur ağacını, ladin ağacı yapmaya,
Kediyi, köpek yapmaya,
Elmayı, armut yapmaya çalışmayız değil mi?
Yapmaya çalışsak boşuna çabadır.
Bunu rahatlıkla idrak ederiz.
Ama günümüzde arkadaşlık ilişkilerinde ya da her türlü ilişkide en çok zorlandığımız yer burasıdır.

Bir şeyleri istediğimiz gibi şekle sokmaya sevgi deriz! Oysa gerçek sevgi sadece saf anlayışı içerir. Ve bu bizde olmadığı için arkadaşlık ilişkilerine kısa ya da uzun aralar girdiğinde sanırız ki arkadaşlığımız bitti. Üzülürüz, canımız yanar. Belki sitem bile ederiz. Oysa orada gerçekte karşıda yaşanan, olan başka bir şeydir ve konunun bizimle (genelde) ilgisi yoktur. Ama insan zihni ve egosu her şeyin kendisiyle ilgili olduğunu sanmaya bayılır. Kendine acır, gerçek olmayan bir yas tutar.

Oysa gerçekte yaşanan başkadır. Geriye dönüp baktığımda kendi hayatımda bunu öyle net görüyorum ki anlatamam. Her misafirin kalması ya da her kalanın da gitmesi gerekmiyor. Ben onların kalmalarını ve gitmelerini de açık kalple karşılayabiliyor muyum?

Çok yakın arkadaşlarımla ayrı düştüğüm zamanlarım oldu. Bazıları ile gerçekten ayrı düştüm, bazıları ile sonra yeniden yakınlaştım. Ayrı düşmem onlara olan sevgimin bittiği anlamına gelmiyor, sadece birbirimizin yolculuğunda yerimiz olmadığını gösteriyor. Başkalarının yolculuklarını değiştirmeye benim gücüm yetebilir mi?

İstediğimiz insanları hayatımızda kalmaları için zorlayamayız. Ya da onları daha sağlıklı olduğuna inandığımız şekle sokamayız. Bugünkü bağımız hep aynı şekilde sürmek zorunda değil, sürmemesi bitti anlamına gelmez.

Sürmesi için orasından burasından çekiştirmemiz gerekmiyor!
Bazen yollar ayrılır ve sonra yeniden birleşir ya da birleşmez!
Birbirimizin yoluna, karmasına anlayış gösterebiliyor muyuz?
Her şeyin temel burası!

Zaten o zaman hiçbir şey bitmez, sadece dönüşür durur, bizim gibi, hayat gibi… Ve o zaman dans etmeye çalışan değil de, dansın kendisine dönüşürüz.

İlginizi çekebilir: Esneklik neden önemlidir: Hayatın akışına esneyerek uyum sağlayın