Bir arayışın başlangıcı
Hayatta bazen durup düşünürsünüz: “Gerçekten burada mıyım? Yoksa sadece bir şeyleri otomatik olarak mı yapıyorum?” Son zamanlarda benim için böyle bir sorgulama dönemi başladı. Büyük bir krizim yoktu. Hayat iş, ilişkiler, günlük sorumluluklarla akıyordu ama içimde bir şey eksikti. Sanki derinlerde, sessiz bir çağrı vardı: Yavaşla, derinleş, fark et.
Bir gün internette gezinirken tai chi hakkında bir video izledim. Ekrandaki kadın yavaş, su gibi akıcı hareketler yapıyor, nefesini adeta görünmez bir ritimle birleştiriyordu. Yüzünde huzurlu bir ciddiyet vardı. O anda içimde bir şey kıpırdadı. Sanki bu hareketlerin içinde bir davet gizliydi. Hemen karar verdim: Deneyeceğim.
İlk adımlar: Sessizce, ekran başında
Tai chi’ye evde, ekran başında başladım. Her sabah birkaç dakika ayırarak videolarla temel duruşları, adımları, nefes tekniklerini çalıştım. Kolay değildi. Hatta ilk günlerde ne yaptığımı tam olarak anlamadım. Ama beni çeken tam da buydu; bilinmeyen, tanıdık olmayan bir yolculuk.
Zamanla fark ettim ki bu bir fiziksel egzersiz değil, zihinsel bir meydan okumaydı. Her hareket, benden tam dikkat istiyordu. Nefes alışımı izlemeyi, ayaklarımın yere basışını hissetmeyi, bedenimin sınırlarını yargılamadan kabul etmeyi öğrendim. En önemlisi; sabretmeyi.
Tai chinin derin kökleri
Tai chi (ya da tam adıyla tai chi chuan), Çin’in kadim dövüş sanatlarından biridir. İlk olarak 13. yüzyılda, efsanevi keşiş Zhang Sanfeng tarafından şekillendiği rivayet edilir. Ancak tai chi’nin sadece fiziksel bir savaş yöntemi olmadığını kısa sürede fark eden ustalar, bu pratiği zamanla içsel bir denge arayışına dönüştürdüler.
Tai chi, Taoist felsefeyle derinden bağlantılıdır. Tao’ya – yani “yol”a – ulaşmanın bir yöntemi olarak görülür. Her hareket, doğanın akışını taklit eder: Su gibi yumuşak ama yön verici, rüzgâr gibi hafif ama etkileyici.
Temelinde yin ve yang prensibi vardır: zıtlıkların uyumu. Kadın ve erkek, karanlık ve aydınlık, hareket ve durağanlık. Tai chi’de bu zıtlıklar çatışmaz; birbirini dengeler. Bu düşünce biçimi bana derin bir anlam kazandırdı. Yaşamda her şeyin bir karşıtı olduğunu ama bu karşıtların birlikte bir bütün oluşturduğunu fark ettim.
Sessizlikte kendimi duydum
Tai chi pratiğim ilerledikçe, hayatımda ilk kez gerçek bir sessizliği deneyimledim. Bu sessizlik dışarıdan değil, içimden geldi. Müzik yoktu, rehberlik eden bir ses yoktu sadece nefesim, hareketim ve ben vardım. Bu sessizlik ilk başta huzursuzluk verdi ama zamanla fark ettim ki bu sessizlik aslında bir sığınak. Orada ne yargı vardı ne de beklenti, sadece varoluş.
Her sabah birkaç dakikalık pratik bile günümü değiştirdi. Daha sabırlı oldum, daha az tepki verdim. İnsanlarla iletişimimde daha yumuşak, düşüncelerimde daha net oldum. Ve en önemlisi artık kendime karşı daha şefkatliyim.
Günlük bir ritüel, yeni bir yaşam tarzı
Tai chi artık hayatımın küçük ama anlamlı bir ritüeli. Bazen sadece 10 dakika sürüyor ama o dakikalar boyunca tüm dikkatimi anda tutuyorum. Bu küçük pratik, günümün geri kalanını etkiliyor: daha sakin kararlar veriyorum, stresle daha yapıcı baş edebiliyorum.
Bu pratik bana gösterdi ki yavaşlamak, zayıflık değil; cesarettir. Dünyanın hızına karşı durmak ve kendi iç ritmini bulmak cesaret ister. Bu cesaret, dışarıdan gelen bir güçle değil, içeriden doğar.
İçten dışa sessiz bir devrim
Bugün tai chi benim için sadece bir egzersiz değil – bir yaşam felsefesi. Düşünme şeklim değişti, varlığımın daha farkında, bedenimle daha dostça, ruhumla daha uyumlu yaşıyorum. Bu dönüşüm ani değil, tıpkı tai chi hareketleri gibi yavaş yavaş oldu.
Dönüşüm bazen sessiz olur, çevrede fark edilmeyebilir ama içimizde derin izler bırakır. Tai chi ile başladığım bu yolculuk, bana hem kendimi hem hayatı yeniden öğrenme şansı verdi.
“Tai chi’nin gücü, yavaşlığında; derinliği, sadeliğinde gizlidir.”
Ve en güzeli: Bu yolculuk henüz bitmedi.
İlginizi çekebilir: Bir kahve eşliğinde düşünceler: Değişime direnmek neden bu kadar zor?