Bir Tasavvuf ustası Kahlil Gibran ile hayata dair

Belki başlığı okuduğunuzda; ‘Şimdi kendime nasıl dönsem, nereden dönsem, bunlar ciddi mevzular.’ dediğinizin farkındayım. İnsanın en zor yüzleşmesi kendiyle olandır, en zor muhasebesi kendi vicdanı ile olandır, en zor farkındalık yine insanın kendinden ve kendi kendine olan farkındalıktan gelir. Oysa hepimiz kendimizden kaçıyoruz.

Tasavvuf denince akla, yıllarca yalnız kalmak, çile çekmek ve sonunda ‘’olmak’’ gelir. İşte bu oluş öyle bir yoldur ki, herhangi bir anlatım, herhangi bir söz inanın az kalır.

Halil Cibran (Kahlil Gibran) tüm dünyaca tanınmış, 1883-1932 yılları arasında yaşamış Lüblanlı çok önemli bir tasavvuf ustası, hem filozof hem de sanatçıdır. Kalemini bilenler bilir, ne unutulmaz, ne düşündürücüdür.

En önemli eserlerinden, ismi gibi özel ‘’Öz’’ ise bugüne kadar belki okumuş olduğunuz tasavvuf eserlerinden oldukça farklı. İnsanın kendi ile muhasebesinde, dünyaya bakışında, nereden nereye sorusunu yanıtlayışında belki bambaşka bir pencere açacak sözleri bu yazımda sizlerle paylaşıyorum. Tasavvuf güzeldir, gözlerimizi kapatalım ve içimize uzun bir yolculuk yapalım:

• ″Denizin sırrını, çiğ damlası üzerinde düşünürken buldum.″
• ″Tanrı’ya daha yakın olmak, insanlara daha yakın olmaktır.″
• ″Bazıları kulaklarıyla duyar, bazıları mideleriyle, bazıları cepleriyle; bazılarıysa hiç duymaz″.
• ″Mevsimlerle birlikte değişebiliriz, ama mevsimler bizi değiştirmeyecektir″.
• ″Denizin şarkısı sahilde mi sona erer, yoksa onu dinleyenlerin yüreklerinde mi? ″
• ″Her şeye rağmen, erdemlerim konusunda fanatik olmayı sürdürürüm.″
• ″Hayalleri ve arzuları olmayan efendilerdense, fark edilecek fikirleriyle mütevazilerin ortasında bir hayalperest olmayı yeğlerim.″
• ″Sevginin kederi şarkılar söyler, bilginin üzüntüsü konuşur, arzunun hüznü fısıldar ve yoksulluğun ızdırabı ağlar. Ama sevgiden daha derin, bilgiden daha yüce, arzudan daha güçlü ve yoksulluktan daha acı bir hüzün vardır. Sessizdir; gözleri yıldızlar gibi parlar.″