Yıl 2014. Aralık ayı. Yeni bir eve taşınmışız. Oğlum 12, kızım 9 yaşında. Her gün köpek sahibi olmanın hayalini kuruyorlar. Yavru köpeklerin fotoğraflarına bakıyorlar ve bizim de olsun lütfeeen… diyerek babalarına yalvarıyorlar. Kendi kafalarınca sorumluluk dağılımları yapıyorlar: Tuvalet ihtiyacı için kim hangi gün hangi saat aralığında görevli olsun, yemeğini kim verir, otur, gel, elini ver komutlarını nasıl öğretebilirler, vs. Bu keyifli hayaller her seferinde aynı duvara çarpıyor: “ANNE”.
Evde köpek… Zaten korkarım… Bir de golden, labrador seviyorlar… Kocamanlar… Tüyleri de çok dökülüyor onların. Ah ya salyaları… Yok yok yapamam ben…
Çocuklar şimdi beraber de yatmak isteyecekler… İkisi de alerjik! Yok yok yapamam ben…
Ya kokarsa bütün ev? Mutfakta köpekle yemek yaptığımı düşünemiyorum.
Ama çok seviyorlar… Dört kişilik bir aileyiz ve üçü çok istiyor bir tek ben istemiyorum. Adil mi bu şimdi? Ne mutlu olurlar gelse… Yok yok yapamam ben.
Biliyorum tüm yük bana kalacak. O hevesle hazırlanan listeler sınavım var, arkadaşımla dışarı çıkıyoruz, maçtan sonra gibi bahanelerle rafa kalkacak ve bana kalacak her şey. Yok yok yapamam ben…
Ama çok seviyorlar… Belki ben de severim… Aralık kızımın Ocak da oğlumun doğum günü. İkisinin ortasına denk gelse ne müthiş bir sürpriz olur… Bayılırlar…
Yapar mıyım ben?
Böylece gizliden gizliye çok büyük heyecan ve korkuyla eşime tamam ya girelim bu işe dedim ve ertesi gün Chico bizdeydi. 2 aylıktı bir kutunun içinde geldiğinde. Top yumağı gibiydi. Kocaman patileri dikkatimi çekti. Eşim bayağı büyük bir Golden olacak bu dedi. İçimden “oh harika!” dediğimi hatırlıyorum…
Ne büyük mutluluktu ev halkı için anlatamam. İnanamıyorlar babalarına kimin bu tatlı köpek, ne zamana kadar bizde kalacak gibi sorular soruyorlardı. Bizim artık bu yavru ve adını da Chico* koydu anneniz demesi çocuklarıma yeterli gelmiyordu. Ben onlara gülüyor ama uzaktan ve temkinle yaklaşıyordum her şeye.
*Chico: İspanyolca küçük çocuk demek. Yaklaşık 40 kiloluk kocaman bir köpeğe bu ismi koymuş olmam bile içimdeki paradoksu anlatmaya yetiyor bence…
Yıl 2023. Eylül ayı. Yeni bir döneme giriyoruz evimizde. Oğlum 21 yaşında yurt dışında okuyor. Kızım 18 olmak üzere ve o da yurt dışında okuyacak. Yeni bir döneme giriyoruz evimizde dedim ya…. Alışmak gerek. N’apalım ben de Chico’ya sararım herhalde diyorum avutmak için kendimi.
İşte böyle bir zamanda gitti Chico.
Yok öyle Aylin Hanım birinin yerine birini koymak dedi; korkularınla yüzleş dedi de gitti Chico.
Beni büyüttü de gitti Chico.
Yuval Noah Harrari’nin Sapiens adlı kitabında okumuştum. İnsanoğlunun 15 bin yıl önce ilk evcilleştirdiği hayvan, köpek ve her iki cinsin de gelişimleri ve evrimleri birlikte devam ediyor. İki türün arasında oluşan bağ daha derin. Hatta diğer hiçbir tür ile kurulamayacak kadar güçlü. Bunu her geçen gün artan köpekli insanlarda görüyoruz. AVM’lerde arabayla gezeninden tutun da lokantalarda sandalyede oturanlarına kadar. Bağ güçleniyor ve bunu deneyimliyorsunuz. Chico benim ihtiyaçlarıma ve korkularıma duyarlı bir şekilde dahil oldu ailemize. Biz de eğittik belki onu bu yönde ama inanıyorum ki o beni anladı ve bana göre davrandı. Aramızdaki bağ ev halkının bağından çok farklıydı. İmkansız aşklar gibiydi biraz… Belki de ondan Chico tüyleri dışında hiçbir sorun yaşatmadı bana. Onu da tıraş ederdik labradora dönerdi bir iki ay. Sonra yavaş yavaş uzardı… Tüm korkularımın aslında kendi sınırlayıcı düşüncelerimden geldiğini yaşayarak öğretti bana. Gözümün içine baktı sevgiyle her seferinde.
Ne boş boş havlardı ne de yalardı. Hele hele ısırmak asla… Oyun için bile ısırmazdı. Tek zaafı yemekti. Derin uykudan bir çekirdek için uyanır, üşenmez gelir, kendi payını beklerdi. Ondan korkana yanaşmaz, sakinliğiyle insanı kendine çekerdi. Ufak tefek yaramazlık yapsa gözlerine kısar, boynunu eğer, sen daha fark etmeden kendini ele verirdi.
Sessiz bir bilgeydi o.
Aileme köpek sevgisini öğretmeye gelmiş bir bilge.
Köpek sahibi olanlar bir bebekle, kedi sahibi olanlar ise bir ergenle yaşamayı deneyimler diye bir yazı okumuştum.
Kedi sahibi olmadım bilemem ama köpek sahibi olmanın insanı, hele benim gibi konuya uzak duran bir insanı nasıl büyüttüğünü deneyimlediğim için bu konuda kararsız kalanlar bu satırları daha dikkatli okuyabilir 🙂
- Öncelikle düzenli hareket etmeniz için bir fırsat. Köpeğinizin egzersiz ihtiyacı sizi de aktif tutar.
- Stresli zamanlarınızda tam bir anti-depresan görevi görür. Halinizi anlar ve yanınızdan ayrılmaz. Kendini sevdirir. Onu sevdikçe sıkışmışlığınız hafifler rahatlarsınız.
- İdeal dosttur. Dinler, hiç soru sormaz ve seni yalnız bırakmaz.
- Bağışlayıcıdır. İş, seyahat ya da başka her ne sebepten olursa olsun yalnız kaldığında sana (uzun süre) küsmez.
- Güldürür, neşelendirir.
- Sevgi doludur ve bunu göstermekten asla çekinmez. En zor zamanlarında bile kuyruğunu sallayarak sevgisini ifade eder.
- Köpekli çok insan var. Yeni bir network kurmamanız mümkün değil. Kim bilir yeni bir arkadaşınız, sevgiliniz ya da müşteriniz belki de köpek buluşmalarında tanıyacağınız biri olacak…
Köpekler doğaları gereği sürü halinde yaşamaya ve bir lideri takip etmeye eğilimliler. Lider yoksa kendileri lider olur. Köpeğinizin lideri olun. Kuralları koyar ve siz de bu kuralları uygularsanız dengeli, keyifli bir ilişkiniz olur; onu mutlu olsun diye serbest bırakırsanız zarar verici ve zorlayıcı bazı davranışlara ve hatta alışkanlıklara katlanmak zorunda kalırsınız. Sonuç olarak o bir köpek ve bazı dürtüsel tepkileri var. Sadece bir heves ya da oyuncak gibi sıkılana kadar köpekle birlikte yaşayan ve sonra ormana sözde “doğal” habitatlarına onları terk eden aileler var maalesef. Özellikle yazlıklarda sokaklarda başıboş dolaşan cins köpekleri görünce daha çok anlıyor ve üzülüyor insan.
Bu hayatınızın uzunca bir döneminde size eşlik etmek üzere gelen bir can. Can olduğunu unutmadan evinizde bu saf sevgiyi deneyimleyebilmenizi dilerim.
İlginizi çekebilir: Zihnimin kontrolü kimde?