Yaklaşık 2 senedir evime hemen hemen 2 km uzaklıkta bir pilates salonuna gidiyorum. Seyahatler vs. olmadığı sürece de haftada 2-3 gün yaklaşık 1 saatim kah acı çekerek kah kahkaha atarak orada geçiyor. Bazen acıdan da kahkaha atabiliyorum bakınız acısıyla dalga geçen o kız. Beni çok seven ve salona gitmem için günleri sayan hocamın hatta hocalarımın olması da cabası, okuyorsanız el sallayın 🙂
Bu derslerin içinde bir tanesi var ki cumartesi 9.15. Meşhurdur cumartesi 9.15 dersi, bir deneyen pişman bir denemeyen derim gerisini siz düşünün 🙂 Şimdi öncelikle cumartesi ve bir hafta sonuna göre sabahın körü sayılabilecek bir saatte olduğu için baştan zorlayıcı. Bu ders için birbirinden şahane 6-7 kadından oluşan ayrı bir grubu var canım hocamızın ve tüm haftanın acısını çıkarırcasına her hafta yeni bir koreografiyi bizim üzerimizde dener. Haftalar geçtikçe de daha yaratıcı olur, “aa yok artık” cümleleri havada uçuşur. Yaklaşık 4-5 ay bu cumartesi grubuna almadı beni bu arada, önce pişmem gerekiyordu, haklıydı. Ha bu arada ben işleri biraz daha zorlaştırayım diye sabahları evden de yürüyerek gidiyorum, yaz kış demeden.
Arkadaşlarımdan genelde bu cumartesi günü kalkıp 9.15 derslerine gitmemle ilgili baya da bir eleştiri alıyorum. Yani eleştiri dediysem şaşırıyorlar aslında belki çok da haksız değillerdir. “Yahu delinin zoruna bak, cumartesi sabahı saat 9’da kalkıp spora mı gidilir?”, “Hayatı bu kadar seviyor musun?”, “Ya bir de yürüyor musun sabah sabah bu enerjiyi nerden buluyorsun?” gibi gibi. Yakın arkadaşlarımdan birisi geçenlerde şunu dedi: “Ya bu kadar ısrarla gidiyorsan, buna enerji buluyorsan ve sıkılmıyorsan demek ki sana gerçekten çok iyi geliyor. Yani sadece spor için değil orası senin mentaline de çok iyi geliyor o zaman.”
Sonra dediklerinin üstüne düşündüm, evet aynen öyleydi. Ben sağlığım için düzenli spor yapmayı istiyorum kabul ama o cumartesi 9.15 dersine özellikle gidiyorum. Evet sabah kalkıp, özellikle kışın soğukta nerdeyse karanlık havada kendini dışarı atıp yarım saat yürüdükten sonra spor yapmak işin zorlayıcı kısmı. Ya bana iyi gelen tarafları? Sabah sessizliğinde sokaklarda yürürken en sevdiğim şarkıları dinlemek, belki bir podcastle aydınlanmak. Salona girdiğimde o güzel kadınların gözünden uyku aktığı halde hayata direnen kız neşeleri. Derste asla durmak bilmeyen canım hocamıza rağmen, nefessiz kalma pahasına aralara sıkıştırılan dedikodular. Bunların hepsi hem benim mental sağlığıma iyi gelen bir rutinim haline geldi hem de fiziksel sağlığım için spor şart tabi. Araya bir kamu spotunu da sıkıştırdık mı 🙂
Özellikle son yıllarda, hayatımdaki birçok şeyi böyle değerlendirdiğimi ve ona göre rutinime daha çok dahil ettiğimi fark etmeye başladım. Alışkanlıklarımın nasıl da hayatımı günden güne şekillendirdiğini içselleştirdiğim yaşlardayım. Günlük hayatımda gerçekleştirdiğim birçok şeyin farklı farklı zorlukları var. Aynı bu 9.15 dersi gibi. Yani evet cumartesi sabah evde yatmak, daha fazla uyumak bir seçenek. Ama bunun tam tersini yapmayı seçtiğimde bana iyi gelen tarafları çok daha fazla. O zaman onu yapmayı hatta sürdürmeyi seçiyorum.
Biliyorum ki bugün ufak ufak da olsa bana iyi gelen, rutinim haline gelen şeyler, ilerideki hayatımın inşası için en önemli yapı taşları. Aynı Nil Karaibrahimgil’in “Gençliğime Sevgilerimle” şarkısında söylediği gibi: “Neyi alışkanlık yaparsan hayatın ondan oluşacak unutma.”
Sevgiyle kalın.
İlginizi çekebilir: En çok eleştirdiklerim gizli isteklerim olabilir mi?