Yazarınız yıllık izninin bir kısmını kullanıyor olmasına rağmen yazmadan; yaptıklarını, gördüklerini paylaşmadan edemedi sevgili okuyucular. Ve işte huzurlarınızda hareket ve macerayla dolu geçeceğine inanılan 10 günlük tatilin ilk 4 günü. Bu demek oluyor ki macera to be continued (devam edecek).
Oldum olası sevemedim o senenin gözdesi, trendy tatil beldelerini; kalabalıkların arasına karışıp da tatil yapmayı. Tatil anlayışım kendine has özellikleri olan mekânlardan ibaret. Doğru zaman da okulların açılıp, kitleler halinde şehirlere dönülen zaman; yani Eylül sonu ya da bilemediniz Ekim başı elbette. Gittiğim yerde dış güçler tarafından aktivite bağımlısı haline getirilmemeli, ne zaman ne istersem onu yapabilmeliyim. Canım dağlarda koşmak, tarihi kalıntıları görmek için uzun uzun yürümek, denize girip çıkmamak, ilginçliklere dalmak, bazen de hiçbir şey yapmak istemeyebilir.
Tüm bunlara uygun bir yer seçmeliydim kendime bu seneki tatilimi geçirmek üzere. Bir takım tesadüfler, hoş sürprizler ve hayatıma renk katan kişi sayesinde; ne zamandır adını duyup da bir türlü gitme fırsatı bulamadığım Sundance‘te buluverdim kendimi. Hayır, Fransa’daki değil; Antalya/Tekirova’daki Sundance.
Her gece kopmak; bardan bara akıp, eller havaya moduna girmek değilse niyetiniz ve doğayla bütünleşmekse istediğiniz, Sundance tam size göre olabilir. Dilerseniz çadır kurun; dilerseniz ağaç evde, dilerseniz de biraz daha konforlu bungalovlarda kalın. Nerede uyursanız uyuyun, burada ‘huzur’ garanti.
Hele bir de benim gibi dünyanın her köşesinden bir sürü jonglörün toplandığı J-fest’eJ-fest’ denk gelirseniz keyiflerden keyif beğenin.
Geçen Cumartesi sabahı indim uçaktan ve sadece 1 gün hareketsiz kalabildim. Pazar sabahı hemen bir aktivite kollamak iyi gelecekti. Sevgilimle ne yapalım diye düşünürken, Redbull tarafından düzenlenen ve final etabının bulunduğumuz lokasyona çok yakın bir alandan başlayacağını duyduğumuz Sea to Sky’ıSea to Sky’ izlemeye karar verdik. Atladık motora, start alanına gittik. Başka bir araçla gitmek olmazdı; ne de olsa bir motocross yarışıydı yapılan.
Can alıcı renkler ve estetik görünümleri dışında motorlardan büyülenebilecek bir teknik bilgiye sahip değilim ama bu yaşıma kadar edindiğim diğer bilgiler ışığında, pilotların bir hayli yakışıklı olduğunu söyleyebilirim. Yarış sahilden başlayıp, yayaların teleferikle 3 bin küsür metreye çıktığı Tahtalı Dağı’nın tepesinde bitecekti. 40 km’yi geçen bir mesafe. Start alanı çok eğlenceliydi. Motorlar 8’li, 10’lu gruplar halinde, klasmanlarına uygun sırada start aldılar. Biz de arkalarından dağa yöneldik.
Tahtalı Dağı’nın girişinden teleferiğe kadar olan mesafe 8 km imiş. E o zaman ben koşarak çıkardım ki orayı. Sabahtan tedarikli çıkmıştım zaten yola. Şortum ve camel bag’im yanımda, yeni cicilerim ayağımdaydı. Sevgili motorla yukarı yönelirken, ben başladım koşmaya. Tahminimden uzun bir zamanda, bir hayli sıcakta tamamladım yolu. Başta ‘hayatta bitmez bu parkur’ diye düşünürken bir de baktım ki bitivermiş sayılı kilometre. Teleferik alanına ulaştığımda bir alkış kopuverdi. Turistler beni alkışlayıp, “Bravo” diye bağırıyorlardı. Koşmayı bitirdiğimde rakımın 700 metre olduğunu öğrendim; biraz tırmanmışım yani.
Sea to Sky’ın bitişine bakmak üzere teleferikle yukarı çıkıp çıkmamak konusunda kararsız kaldık bir an; çünkü ciddi bir para ödememiz gerekiyordu ve dağın etrafı sisle kaplıydı, yani manzara adına pek şansımız olamayacaktı. Vazgeçtik, döndük. Sonradan yarışı Johnny Walker’ın kazandığını öğrendik ve ben elbette inanmadım bir insanın adının o olabileceğine, ama doğruymuş.
Bugün Salı ve ben yine dağlardaydım. Bu sefer de kendi kendine yanan taşlara bakmak için Çıralı’daki Yanartaş‘a gittik. Likya Maratonu’na katılamamış olsam da Likya Yolu’nun bir kısmını görmüş, oradaki tepelere tırmanmış olmak iyi geldi bana.
Bir de J-fest’te yaşananları anlatmaya başlarsam bitmez bu yazı. İyisi mi o da haftaya kalsın. Şimdilik bir kaç fotoğrafla özet geçeyim.
Haydi, gittim ben. Biraz slackline antrenmanı yapmalıyım.
Yazarın diğer yazıları için tıklayınız.