İlk aşkın bir başkası, son aşkın ise kendin olacaksın

Sizi tanımıyorum ancak ortak bir noktamız var.

İkimizin de kalbi kırıldı, hem de birçok kez.

Orta okulun tahta sıralarında, ilk kez birine tutunduğumuzda, harika geçeceğini düşündüğümüz o seyahate çıkmadan önce ve ikinci baharı yaşadığımızı sandığımız sancılı boşanma sonrasında…

Hepimizin kalbi kırıldı, hem de birçok kez.

İlk kez aşk acısı çektiğim günü hatırlıyorum, kendimi nesli tükenmiş bir dinozor gibi hissetmiştim. Bir daha asla ayağa kalkamayacağıma emindim. Sanırım bunun için fazla erken konuşmuşum, şimdilerde daha 10’a kadar saymadan ayağa kalkabiliyorum. Ancak hepimizin bildiği gibi, ilk sol kroşesinde yabancı bir ıstırap gibi gelir o ilk aşk acısı. Ne yapacağını bilemezsin, lisanını bilmediğin bir ülkede yapayalnız kalmış gibisindir. Sonrakiler daha artçı deprem şeklinde hissedilir, tecrübeye dayalı olarak üzülürsün ancak umutsuzluğa kapılmazsın. Kapılmamalısın da!

İlk aşk acımdan sonra, zaferin benim olduğunu yeniden sevdiğim zaman anlamıştım, hem de daha çok ve çok daha fazla sevmeyi başarabildiğim zaman.

Yıllar geçtikçe daha güçlü olmamın nedeni daha az sevmem değildi. Yıllar geçtikçe daha güçlü olmamın nedeni kendimi daha fazla sevmemdi.

Kendimi daha fazla sevdikçe daha çok anlamaya başladım. Ve bu akabinde daha doğru insanları hayatıma çekmeme neden oldu. Terk edişlerim ve edilişlerim arasında hayattan parçalar koparmayı öğrendim. Örneğin bir işimin olmasının kendimi nazikçe ifade ediş biçimim olduğunu gördüm, bu hissi sevdim, ona sahip çıktım. Daha sonra saçlarımı kestirmenin bana ne çok yakıştığını, sanatın ne denli mucizevi olduğunu, aslında iyi davranılmayı hak eden iyi davranışlar gösteren bir birey olduğumu ve hayatta “kendime” sahip olduğum sürece asla “yalnız” kalmayacağımı öğrendim.

Yol bazen engebeliydi elbet, bazense münhal ve sessiz.

O zamanlarda ise zamana güvenmeyi öğrendim. Hayatın Bekoji kasabasından çıkan ünlü atletler gibi hızlı olmadığını, bazen, bazı şeylerin iyileşmesi, yenilenmesi ve yeşillenmesi için zamana ihtiyacım olduğunu anladım. Bu beni rahatlattı. Artık korkularımın “artık bir dahaki sefer olmayacak” blöfleri sönmüş kalbimin üzerinde fazla gezinemiyordu.

Kısacası ağlamasıyla da gülmesiyle de güçlenmesiyle de sevdim bu yolu. Düşe kalka 4 tekerlekten 2 tekerlekli bisiklete binmeyi öğrenmiştim. Hala da büyük bir hevesle öğrenmeye devam ediyorum. Sanmayın ki hayatınızdan çıkan insanlar sizden bir şeyler koparıp gidiyorlar. Aksine, açtıkları her boşluktan kendinize bakabiliyorsunuz. Sizi çevirdiği her canavarı birer prense dönüştürüyorsunuz. Sevdikçe sevilmeyi öğreniyor, ve Cemal Süreya’nın kahvaltıyı anlattığı gibi, siz de üzüntülerinizin mutlulukla bir alakası olduğunu anlıyorsunuz. Ve günler geçtikçe Meryl Streep’in Altın Küre’deki cesur konuşmasında dediği gibi kırık kalbinizi alıyor ve onu yaşama sanatına dönüştürüyorsunuz.

Bu nedenle bu sevgililer gününde, ya da hayattaki her günde, sevgiliniz, eşiniz, partneriniz olsa da olmasa da ilk aşkınızın değil ancak son aşkınızın kendiniz olacağınızı asla unutmayın.

Bu sevgi, sizi özgürleştirecektir…